برای اولین‌بار در جهان، دو کایمر خوک‌نخستی به دنیا آمدند اما طی یک هفته مردند. این دو توله‌خوک که به وسیله‌ی گروهی از پژوهشگران چینی ایجاد شده بودند، هرچند بخش کوچکی از سلول‌هایشان از میمون‌های مکاک دم‌دراز مشتق شده بود، طبیعی به‌نظر می‌رسیدند. تانگ های از آزمایشگاه زیست‌شناسی تولیدمثل و سلول‌های بنیادی استیت‌کی در پکن می‌گوید:
این اولین گزارش درمورد کایمرهای خوک‌میمون است که تا این بازه‌ی زمانی زنده نگه داشته شدند.
هدف نهایی این کار، پرورش اعضای انسانی در بدن حیوانات برای پیوند عضو است. اما نتایج نشان می‌دهد که هنوز راه طولانی برای دستیابی به این هدف وجود دارد. های و همکارانش سلول‌های میمون را در محیط کشت سلولی چنان مهندسی کردند که پروتئین فلورسنتی به‌نام GFP تولید کند. این امر پژوهشگران را قادر ساخت تا این سلول‌ها و سلول‌های حاصل از تقسیم آن‌ها را ردیابی کنند. آن‌ها سپس سلول‌های بنیادی جنینی را از این سلول‌ها گرفته و ۵ روز پس از باروری به رویان خوک تزریق کردند. بیش از ۴ هزار رویان در رحم خوک‌ها کاشته شد. درنتیجه ۱۰ توله خوک به دنیا آمدند که ۲ مورد از آن‌ها کایمر بودند. همه‌ی توله خوک‌ها طی یک هفته مردند. در توله‌خوک‌های کایمر، بافت‌های مختلفی ازجمله قلب، کبد، طحال، ریه و پوست، تاحدودی از سلول‌های میمون تشکیل شده بودند اما این نسبت پایین بود: حدود یک در هر ۱۰۰۰ تا یک در هر ۱۰ هزار سلول.
های می‌گوید علت مرگ توله‌خوک‌ها مشخص نیست اما به‌علت اینکه خوک‌های غیرکایمر نیز مردند، پژوهشگران گمان می‌کنند که این موضوع به‌جای اینکه ارتباطی با کایمر بودن داشته باشد، مربوط به فرایند لقاح آزمایشگاهی (IVF) است. های می‌گوید پژوهشگران در حال تلاش برای ایجاد حیوانات سالم با نسبت بالاتری از سلول‌های میمون هستند. اگر چنین کاری موفقیت‌آمیز باشد، گام بعدی تلاش برای ایجاد خوک‌هایی است که یکی از اعضای بدن آن‌ها به کلی از سلول‌های میمون تشکیل شده باشد.
پژوهش مشابهی قبلا در جوندگان انجام شده است. در سال ۲۰۱۰، هیرومیتسو ناکائوچی که اکنون در دانشگاه استنفورد مشغول به کار است، با تغییر ژنتیکی موش‌ها، به‌طوری که سلول‌های خودشان نتواند به به پانکراس تبدیل شوند، موش‌هایی تولید کرد که دارای پانکراس موش صحرایی بودند.
کایمر خوک‌انسان
در سال ۲۰۱۷، خوان کارلوس ایزپیسوا بلمونت و همکارانش در مؤسسه‌ی سالک در کالیفرنیا کایمر خوک‌انسان تولید کردند اما تنها حدود یک در ۱۰۰ هزار سلول آن انسانی بود و به دلایل اخلاقی اجازه توسعه‌ی رویان‌ها تنها تا یک ماه داده شد. موضوع نگران‌کننده این است که مغز یک موجود کایمر تا حدی انسانی شود. به‌همین دلیل است که های و گروهش به‌جای سلول‌های انسان، از سلول‌های میمون استفاده کردند. درحالی‌که نسبت سلول‌های میمون در کایمرهای آن‌ها بالاتر از نسبت سلول‌های انسانی در مطالعه‌ی بلمونت بود، باز هم این تعداد سلول کم محسوب می‌شود. پائول نوپفلر، زیست‌شناس دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید:
باتوجه به بازده کایمری بسیار پایین و مرگ تمامی حیوانات، من این نتایج را مایوس‌کننده می‌بینم.
نوپفلر متقاعد نشده است که با تولید کایمرهای حیوان‌انسان هرگز بتوان اعضای مناسب برای پیوند ایجاد تولید کرد. او معتقد است پژوهش‌های مرتبط با این رویکرد را بهتر است همراه‌با پژوهش‌های دیگری مانند مهندسی بافت ادامه دهیم.
بنابر گزارشی که در ماه ژوئیه منتشر شد، پژوهشگران گروه بلمونت در آزمایش‌هایی که در چین انجام شده است، کایمر انسان‌میمون ایجاد کرده‌اند ولی نتایج این کار هنوز منتشر نشده است. درحالی‌که کایمریسم بین‌گونه‌ای به‌طور طبیعی اتفاق نمی‌افتد، بدن حیوانات ازجمله انسان می‌تواند از ترکیبی از سلول‌ها تشکیل شده باشد. به‌عنوان مثال، مادران سلول‌هایی از فرزندشان دارند که در بسیاری از اعضای بدن مادر رشد می‌کنند و با عنوان میکروکایمریسم شناخته می‌شود.
